No número dous da revista Caña (xullo-agosto 2008) publiquei estas recensións de álbums de banda deseñada; aínda que xa pasase un ano desde entón, ambos os libros seguen a ser igualmente recomendábeis. De inicio poden parecer propostas un pouco duras —a primeira, pola súa densidade; a segunda, curiosamente, pola súa falta de texto—, mais vale a pena dedicarlles un tempo.
En concreto, a de Katchor está na onda dos relatos que reflicten a parte da historia menos grandiosa do ser humano —por non dicir directamente a máis mesquiña—, e, aínda que na realidade non ten nada que ver con elas, por algunha razón encóntrolle familiaridades coas perspectivas alternativas da historia americana dadas polos filmes There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007) e The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (Andrew Dominik, 2007), ambos tamén difíciles (e para algúns mesmo pedantes).
En concreto, a de Katchor está na onda dos relatos que reflicten a parte da historia menos grandiosa do ser humano —por non dicir directamente a máis mesquiña—, e, aínda que na realidade non ten nada que ver con elas, por algunha razón encóntrolle familiaridades coas perspectivas alternativas da historia americana dadas polos filmes There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007) e The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (Andrew Dominik, 2007), ambos tamén difíciles (e para algúns mesmo pedantes).
El judío de Nueva York
Ben Katchor
Poucos autores teñen a capacidade que Ben Katchor demostra neste libro para trasladar o espírito dunha época. Neste caso, unha ben pouco habitual: a de principios do século XIX nunha Nova York ateigada dos máis variados personaxes na súa particular procura dun «novo mundo». Moitas historias engarzadas de forma sincopada (todas elas estrambóticas, mais curiosamente baseadas en persoas reais) van dando lugar a outra máis ampla que fala dun momento de conformación da cidade e do que ía ser toda unha nova cultura. A obra deste norteamericano é unha das maiores influencias do portugués José Carlos Fernandes n’A Pior Banda do Mundo; iso pode dar unha pista sobre os universos que nela se concitan, neste caso poboados por individualidades de discurso requintado ao estilo de 1830. H. T.El número 73304-23-4153-6-96-8
Thomas Ott
Desenvolver unha historia sen palabras é unha das tarefas máis complicadas a que se pode enfrontar un autor. Supón ter un dominio maxistral da narrativa debuxada para conseguir facer intelixíbel a historia e captar toda a atención do lector só coas imaxes. O suízo Thomas Ott, un auténtico virtuoso gráfico, que emprega ademais unha técnica moi característica —a do grattage ou scratchboard, na cal o trazo emerxe a partir do fondo negro—, consegue todo isto dentro dunha atmosfera desacougante, en que a carencia de sons enfatiza os efectos. Nesta ocasión, o relato volve ser escuro, de corte fantástico, agora rexido polas cifras que compoñen o longo número do título; como unha fábula matemática de tipo cíclico, planificada ao milímetro cal pesadelo trazado con compás. H. T.
Ben Katchor
Poucos autores teñen a capacidade que Ben Katchor demostra neste libro para trasladar o espírito dunha época. Neste caso, unha ben pouco habitual: a de principios do século XIX nunha Nova York ateigada dos máis variados personaxes na súa particular procura dun «novo mundo». Moitas historias engarzadas de forma sincopada (todas elas estrambóticas, mais curiosamente baseadas en persoas reais) van dando lugar a outra máis ampla que fala dun momento de conformación da cidade e do que ía ser toda unha nova cultura. A obra deste norteamericano é unha das maiores influencias do portugués José Carlos Fernandes n’A Pior Banda do Mundo; iso pode dar unha pista sobre os universos que nela se concitan, neste caso poboados por individualidades de discurso requintado ao estilo de 1830. H. T.El número 73304-23-4153-6-96-8
Thomas Ott
Desenvolver unha historia sen palabras é unha das tarefas máis complicadas a que se pode enfrontar un autor. Supón ter un dominio maxistral da narrativa debuxada para conseguir facer intelixíbel a historia e captar toda a atención do lector só coas imaxes. O suízo Thomas Ott, un auténtico virtuoso gráfico, que emprega ademais unha técnica moi característica —a do grattage ou scratchboard, na cal o trazo emerxe a partir do fondo negro—, consegue todo isto dentro dunha atmosfera desacougante, en que a carencia de sons enfatiza os efectos. Nesta ocasión, o relato volve ser escuro, de corte fantástico, agora rexido polas cifras que compoñen o longo número do título; como unha fábula matemática de tipo cíclico, planificada ao milímetro cal pesadelo trazado con compás. H. T.