Onte acabou, e con verdadeiro éxito —estanse superando normalmente as 150 persoas en cada filme— o primeiro trimestre do ourensán Cineclube Padre Feijoo: dez películas repartidas en tres ciclos, onde coma sempre se procurou abranguer todo tipo de temáticas e procedencias dentro do cinema internacional actual.
Agora que teño que colaborar co Cineclube desde lonxe non desfruto da ‘parte boa’ de organizar estas cousas: ver o resultado, comprobar a aceptación do público…, e, naturalmente, ver os filmes en pantalla grande. Son xa case quince anos de colaboración —que, poñámonos en plan histórico, comezou en outubro de 1995, cando se reactivou o Cineclube despois dunha crise que o tivera parado por uns meses—, e a miña intención é seguir aí mentres poida, cos labores habituais: coordinación da programación, elaboración dos materiais publicitarios, prensa, follas de proxección…
No weblog do Cineclube poden verse resumidos os tres últimos anos de programación en imaxes (no que se refire ás películas proxectadas; da actividade en si poucas imaxes hai, salvo algunhas fotos persoais como as tomadas por Jorge M. de la Calle ou algunha que outra aparecida na prensa). [As imaxes relativas á programación desde 2000 até 2007 estaban na antiga web do Cineclube, aloxada en Geocities, que deixou de dar servizo definitivamente hai uns meses; o material non está perdido, e quizá algún día o recuperemos para a rede.]
O Cineclube é unha actividade modesta —diríamos que «de mínimos»—, que nunca sairá en ningunha revista de tendencias, pero sigo a pensar que é moi necesaria: fomentar o amor polo cinema, no seu sentido máis amplo, e ofrecer programación ao longo do ano, e non concentrada en pílulas xigantescas —agora que parece que todo é invadido polo formato ‘festival’, que sería o equivalente á sobreinformación nos medios de comunicación—. Ademais, trátase de actividade cultural ‘testada’ in situ, cos seus organizadores sentados como parte do público, un detalle máis importante do que parece.
Podo dicir que a miña experiencia como afeccionado ao cinema sería moi diferente sen a achega do cineclubismo, sen o pouso que deixaron as xoias —en moitos casos insospeitadas— que encontrei ao longo destes anos na pantalla grande do Cineclube. E digo isto como espectador, xa que, a pesar de eu actuar como programador, as experiencias eran tan novas para min como podían selo para calquera dos demais: cos nosos medios en raras ocasións podía ter eu visto o filme con anterioridade (os organizadores tentamos buscar unha programación a partir de referencias externas, pero na maior parte dos casos son apostas sen rede; por iso, algunha vez tamén nos levamos chascos).
Á parte da experiencia de participar na organización —pasar por situacións tan variadas como vender as entradas ou aprender a usar proxectores sen dúbida cambia a percepción das cousas—, hai algo especial en boa parte das sesións do Cineclube. Quédanme gravados na memoria algúns momentos de felicidade producidos por certos filmes, e moitos deses momentos están indisolubelmente unidos á desconxuntada sala do salón de actos da Biblioteca Pública de Ourense —cos seus incómodos asentos, a súa pantalla medio torta e o seu proxector de luminosidade máis que mellorábel—. Pode estar isto relacionado cunha imprecisa noción de privilexio por ver obras case esquecidas, e especialmente por ollalas na súa forma primixenia, sen intermediarios, tal e como saen do filme de celuloide ao ser atravesado pola luz. E, ao contrario que nas salas de cinema comercial —tan atadas hoxe á inmediatez das estreas do momento—, facelo fóra de calquera marco temporal, velas suxeitas só pola substancia que teñen como obras, mantida en moitos casos intacta ou mesmo amplificada co paso dos anos.