[Texto en castellano debajo]

A carreta do Diaño foi a historia gañadora do Premio Castelao de Banda Deseñada 2015, concedido pola Deputación da Coruña; aínda sen publicación en lingua galega, está dispoñible desde hai varios meses na súa versión en castelán a través da plataforma de edición baixo demanda de Amazon. Fernando Llorente, o seu autor, nacido nas Palmas en 1956 e residente en terras galegas desde os primeiros noventa, leva xa moitos anos dedicado á ilustración en publicidade, en animación e sobre todo no ámbito editorial, mais esta é a súa primeira incursión coñecida no mundo da banda deseñada. Grazas a este premio quedou claro que estabamos a perder un auténtico talento nos cómics, vista a capacidade narrativa que demostra nesta obra. A aparente simplicidade dos seus debuxos (que queda totalmente desmentida coa soltura dos seus movementos, a composición dos seus encadres e a profundidade a partir do uso da sombra) crea unha engrenaxe perfecta na maioría das 156 páxinas da historia, que engancha o lector inmediatamente nunha trama de corte fantástico, con humor burlón e descrido, nun discurso de ritmo relaxado, co ton adecuado e o suficiente aire para que os personaxes poidan expresarse cos seus diálogos de frases breves e chispeantes. A historia está contada a dúas viñetas por páxina na súa práctica totalidade, polo que é máis curta do que pode parecer; non obstante, este emprego autoimposto das dúas viñetas crea unha estrutura que funciona moi ben para o relato, beneficiado por un ritmo que acompasa a lectura dunha narración moi marcadamente visual.
Como en moitos célebres casos da literatura, pero especialmente dos medios visuais como o cinema e a banda deseñada, Llorente fai uso dunha chaira, un páramo, para situar os seus personaxes. Quizá porque o afastamento de toda realidade social neses espazos desérticos permite centrar a historia nuns personaxes concretos sen necesidade de artificios. Neste caso, a busca das portas do Ceo por parte dunha peculiar comunidade monástica, ambientada nun lugar indefinido nun momento indeterminado posterior ao medievo, serve para falar, de forma lixeira e desenfadada, sobre grandes temas da humanidade (o ben e o mal, a relatividade e a futilidade da existencia humana). No universo de Llorente, poboado por personaxes caricaturizados pero que reflicten á perfección —niso consiste unha boa caricatura— caracteres ben recoñecibles, danse cita o ben e o mal, e a estupidez humana, disfrazada en moitas ocasións de calquera dos dous anteriores. A relixión como forma de afrontar esas grandes cuestións que atormentan a humanidade no espiritual, pero tamén como escusa para levar a cabo as accións máis materiais e irracionais. Desde os ollos dun demo, que diriamos que veñen ser os do lector contemporáneo, a canalización desa busca á que se dedican en corpo e alma os monxes itinerantes é tan absurda como a teimuda compulsión pirómana dos membros da tamén caricaturesca santa inquisición. 

Certo que á historia lle faltaría certo desenvolvemento argumental, o que fai que a resolución semelle un pouco apresurada despois dunha exposición inicial (a primeira metade) rabiosamente fresca e interesante. Algunhas partes da trama parecen estar pedindo unha maior extensión, con ideas e personaxes que aínda terían moito máis que contar; porén, o contido é de por si destacabilísimo, especialmente se temos en conta que se trata da primeira obra do seu autor.
En breve aparecerá, espero, a versión en galego, e seguramente nela se poderá desfrutar de todo o esplendor das súas luces, pois a edición de Amazon, aínda que cumpre todos os requisitos de calidade, está máis pensada para novela no seu sentido estrito (é dicir, só texto) que para novela gráfica, aínda que a cambio permite un prezo de venda inmellorable. E oxalá este sexa só o primeiro de moitos traballos en banda deseñada de Fernando Llorente. 


Fernando Llorente: La carreta del Diablo, Amazon, 2016. 7,90 euros

[texto en castellano]
La carreta del Diablofue la historia ganadora del Premio Castelao de Cómic 2015, concedido por la Deputación da Coruña; todavía sin publicación en lengua gallega, está disponible desde hace varios meses en su versión en castellano a través de la plataforma de edición bajo demanda de Amazon. Fernando Llorente, su autor, nacido en Las Palmas en 1956 y residente en tierras gallegas desde los primeros noventa, lleva ya muchos años dedicado a la ilustración en publicidad, en animación y sobre todo en el ámbito editorial, pero esta es su primera incursión conocida en el mundo de la historieta. Gracias a este premio ha quedado claro que estábamos perdiéndonos un auténtico talento en los cómics, vista la capacidad narrativa que demuestra en esta obra. La aparente simplicidad de sus dibujos (que queda totalmente desmentida con la soltura de sus movimientos, la composición de sus encuadres y la profundidad a partir del uso de la sombra) crea un engranaje perfecto en la mayoría de las 156 páginas de la historia, que engancha al lector inmediatamente en una trama de corte fantástico, con humor burlón y descreído, en un discurso de ritmo relajado, con el tono adecuado y el suficiente aire para que los personajes puedan expresarse con sus diálogos de frases breves y chispeantes. La historia está contada a dos viñetas por página en su práctica totalidad, por lo que es más corta de lo que puede parecer; sin embargo, este empleo autoimpuesto de las dos viñetas crea una estructura que funciona muy bien para el relato, beneficiado por un ritmo que acompasa la lectura de una narración muy marcadamente visual.

Como en muchos célebres casos de la literatura, pero especialmente de los medios visuales como el cine y el cómic, Llorente hace uso de una llanura, un páramo, para situar a sus personajes. Quizá porque la lejanía de toda realidad social en esos espacios desérticos permite centrar la historia en unos personajes concretos sin necesidad de artificios. En este caso, la búsqueda de las puertas del Cielo por parte de una peculiar comunidad monástica, ambientada en un lugar indefinido en un momento indeterminado posterior al Medievo, sirve para hablar, de forma ligera y desenfadada, sobre grandes temas de la humanidad (el bien y el mal, la relatividad y la futilidad de la existencia humana). En el universo de Llorente, poblado por personajes caricaturizados pero que reflejan a la perfección —en eso consiste una buena caricatura— caracteres muy reconocibles, se dan cita el bien y el mal, y la estupidez humana, disfrazada en muchas ocasiones de cualquiera de los dos anteriores. La religión como forma de afrontar esas grandes cuestiones que atormentan a la humanidad en lo espiritual, pero también como excusa para llevar a cabo las acciones más materiales e irracionales. Desde los ojos de un demonio, que diríamos que vienen a ser los del lector contemporáneo, la canalización de esa búsqueda a la que se dedican en cuerpo y alma los monjes itinerantes es tan absurda como la terca compulsión pirómana de los miembros de la también caricaturesca santa inquisición.

Cierto que a la historia le faltaría cierto desarrollo argumental, lo que hace que la resolución parezca un poco apresurada después de una exposición inicial (la primera mitad) rabiosamente fresca e interesante. Algunas partes de la trama parecen estar pidiendo una mayor extensión, con ideas y personajes que aún tendrían mucho más que contar; no obstante, el contenido es de por sí destacabilísimo, especialmente si tenemos en cuenta que se trata de la primera obra de su autor.

En breve aparecerá, espero, la versión en gallego, y seguramente en ella se podrá disfrutar de todo el esplendor de sus luces, pues la edición de Amazon, aunque cumple todos los requisitos de calidad, está más pensada para novela en su sentido estricto (es decir, solo texto) que para novela gráfica, aunque a cambio permite un precio de venta inmejorable. Y ojalá este sea solo el primero de muchos trabajos en cómic de Fernando Llorente.

Fernando Llorente: La carreta del Diablo,Amazon, 2016. 7,90 euros

Leave A Comment

Comparte este artigo!